Boeing 737-36N, Boeing 777-31H, Bombardier Dash 8 Q400, Airbus A310-304, Fokker 100

Boeing 737-36N

Time laps rosnącej chmury cumulonimbus

     W wakacje próbowałem eksperymentować trochę z time lapsami. Dla tych co nie wiedzą time laps to nic innego jak film poklatkowy. Polega on na wykonaniu serii zdjęć w dużych odstępach czasu, a następnie wyświetleniu ich w szybszym tempie. Dzięki temu, procesy trwające w rzeczywistości całymi godzinami, a nawet dniami można obejrzeć w kilkanaście sekund. W time lapsie który prezentuje zjawisko trwało godzinę, a film składa się z 230 pojedynczych zdjęć. Na filmie widzimy wypiętrzanie się cumulonimbusa, czyli kłębiastej chmury deszczowej, rozbudowanej pionowo na kilka lub kilkanaście kilometrów. Chmury tego typu mogą przynosić gwałtowne opady deszczu, śniegu lub gradu, często towarzyszą im wyładowania atmosferyczne. Mówiąc w skrócie z chmur tego typu mogą powstawać burze. Z tej chmury była burza, ale daleko ode mnie.

3 samoloty - Airbus A321-231, Boeing 787-8, Boeing 737-73V

Boeing 737-73V

Największa grupa plam słonecznych od 11 lat

         W ostatnich dniach na Słońcu pojawiła się największa grupa plam od 2003 roku. Oznaczona jako 2192 widoczna jest gołym okiem, oczywiście przy użyciu odpowiedniego filtra (może być maska spawalnicza). Grupa ta będzie widoczna  przez co najmniej tydzień, ale najlepsza widoczność będzie w najbliższych dniach więc zachęcam do obserwacji. Z dniem 24.10.2014 grupa plam 2192 ma powierzchnię 8339,2 mln km2. 

W oczekiwaniu na Jowisza

     Kolejny sezon na Jowisza zbliża się wielkimi krokami. Porządkując materiał na komputerze natrafiłem na parę avików tej planety. Są to moje ostatnie zdjęcia gazowego giganta zrobione wiosną. Miałem ich nie publikować bo jakość otrzymanych obrazów nie podobała mi się, ale zmieniłem zdanie bo w końcu każdy materiał jest na swój sposób unikalny. Aviki nagrywałem kamerką QHY5 LII, ale nie ma co jej na razie porównywać z moimi wcześniejszymi zdjęciami bo warunki w jakich zbierała materiał były mocno średnie. 

     Co do zdjęć to widać na nich 3 obiekty. Jowisza i dwa z jego wielu księżyców Europę i Io. Io znajdował się akurat na "zakręcie" swojej orbity stąd wrażenie jak by wyhamowywał. Widoczne jest to na animacji. Animacja składa się tylko z 5 fotografii pierwsza zrobiona o 22 i ostatnia o 22.50. Materiał może nie jest najwyższej jakości ale zawsze jakiś to jest. Teraz pozostaje jedynie czekać na pojawienie się Jowisza wysoko na niebie i może raz trafi się ten idealny seeing.

Samoloty mój pierwszy raz...

      Jak to już bywa, za pierwszym razem nic nie jest perfekcyjne ale z czasem gdy człowiek się stara wszystko ulega poprawie. W przerwie pomiędzy fotografowaniem piękna nocnego nieba spróbowałem swoich sił w spottingu, czyli fotografowaniu samolotów na wysokościach przelotowych. Niestety nie prowadziłem notatek z tej sesji dlatego nie wiem jakie są to dokładnie samoloty i na jakiej wysokości leciały, ale jak ktoś przeglądający tego bloga rozpozna dany samolot może pisać w komentarzach, a ja postaram się uzupełnić opis. Wszystkie zdjęcia robiłem Canonem 1100 podpiętym do refraktora 80/400 z użyciem barlowa 2x lub bez. Zdjęcia robiłem wiosną dokładnie 1 maja 2014, ale trochę ociągałem się z publikacją tych zdjęć.

Mistrzostwa Świata 2014 w piłce siatkowej mężczyzn - Stadion Narodowy

     30 sierpnia 2014 roku na Stadionie Narodowym w Warszawie odbyło się historyczne wydarzenie. W tym dniu bowiem miało miejsce otwarcie Mistrzostw Świata w siatkówce mężczyzn. Wydarzenie historyczne, ponieważ pierwszy raz taka ceremonia odbyła się na stadionie piłkarskim, a dodatkowo przy pełnych trybunach, niesamowitej atmosferze i przy najlepszych kibicach na świecie. Jak podają media na trybunach zasiadło 62 tys. kibiców, a wraz z zaproszonymi gośćmi i całą obsługą mogło być nawet 70 tys. rozkrzyczanych gardeł. Ja miałem przyjemność uczestniczyć w tym wydarzeniu wraz ze znajomymi. Wcześniej byłem już na meczach Ligi Światowej, czy też meczach Skry Bełchatów, ale ten mecz i cała oprawa była zdecydowanie najlepsza. Dodatkowo mogę się pochwalić, że pierwsza meksykańska fala na tych mistrzostwach została zainaugurowana przez moją skromną osobę i całą ekipę z którą byłem. Poniżej przedstawiam moją foto relacje z tego dnia :)

Księżycowy Krajobraz - Copernicus

     Chyba najbardziej znany i jeden z ładniejszych kraterów na Księżycu. Krater Kopernik w katalogu Lunar oznaczony pod cyfrą L5 ma 93 km średnicy i prawie 3800 metrów głębokości. W centrum krateru znajduje się góra z której najwyższy wierzchołek ma 730 metrów. Krater powstał około 1,1 mld lat temu. W czasie pełni jest na tyle jasny że łatwo można go dostrzec gołym okiem. W ułatwieniu jego odnalezienia pomagają jasne smugi otaczające krater. Jednak najlepszy okres do jego obserwacji to dwa dni po pierwszej kwadrze lub dzień po drugiej kwadrze. 

     Na południe od krateru Kopernik leży jeden z jego satelickich kraterów, oznaczony w katalogu Lunar jako L74. Jest to krater Kopernik H o średnicy 4,5 km. Na uwagę zasługuje ciemne halo wokół tego krateru. 

Księżycowy Krajobraz - Clavius

    Krater Clavius w katalogu Lunar oznaczony pod symbolem L9 jest jednym z największych kraterów po widocznej stronie Księżyca. Ma średnice około 225 km i głębokość 3,5 km. Zajmuje powierzchnię 30 tys. km2. Dzięki swoim rozmiarom jest dobrze widoczny w zwykłej lornetce jak również można go dostrzec nieuzbrojonym okiem. Najlepszy czas do obserwacji to 1 dzień po pierwszej kwadrze lub w czasie drugiej kwadry.

"Super Księżyc" 10 sierpnia 2014

    Super Księżyc to potoczna nazwa Księżyca w pełni, znajdującego się w perygeum swojej orbity okołoziemskiej. Inaczej mówiąc Księżyc jest wtedy najbliżej Ziemi (ok. 356 tys. km) i dodatkowo jest pełnia Księżyca stąd tzw. Super Księżyc. Oprócz tego że jest wtedy o jakieś 30% jaśniejszy i wydaje się o 14% większy, nic więcej ciekawszego nie widać. Kolejne tego typu zjawisko już 9 września 2014 roku.

Faza Księżyca - wiek 11 dni (mozaika)

      Księżyc 11 dni po nowiu, oświetlony w 78,5 %. Poniższe zdjęcie to mozaika z 9 zdjęć. Jak to już bywa z Księżycem najefektowniej prezentuje się obszar terminatora z bardzo dobrze widocznym kraterem Kopernik (ten po środku z lewej). Polecam pobrać pełen rozmiar zdjęcia bo dopiero wtedy widać najwięcej szczegółów (size 100%).

Saturn

     Trzecie podejście do najbardziej znanej planety w naszym Układzie Słonecznym. Warunki nie pozwalają na uchwycenie większej ilości detali, ale mimo wszystko przerwa Cassiniego jest widoczna na całym obwodzie. Rok temu takie zdjęcie było całkowicie poza moim zasięgiem. Co do zdjęcia to zostało złożone z 15 stacków, a jeden stack to avik 120s. Na avik średnio wychodziło 4000 klatek. Efekt tej całej układanki prezentuje poniżej.

Galaktyka Wir - M51

     Do mojej skromnej kolekcji galaktyk dołącza galaktyka spiralna nazywana Wir albo Messier 51. Odległa o około 30 milinów lat świetlnych jest jedna z najbardziej malowniczych galaktyk na nocnym niebie. Ma średnicę 60 tys. lat świetlnych i została odkryta 13 października 1773 roku przez Charlesa Messiera. W katalogu Messiera można ją odnaleźć pod cyfrą M51. Towarzyszy jej mniejsza glaktyka NGC 5195, która zaliczana jest do galaktyk nieregularnych. Oprócz tych dwóch wyraźnych galaktyk na zdjęciach można dostrzec bardziej odległe światy.

Kometa C/2012 K1 (animacja)

   Pierwsza kometa której zrobiłem zdjęcie, a dopiero 3 którą widziałem. Zdjęcia nie należą do grupy spektakularnych zdjęć komet, ale kometa nie jest też widowiskowa. Żeby dostrzec prezentowaną poniżej kometę należy dysponować teleskopem i to takim 8 calowym. W momencie wykonywania fotografii kometa C/2012 K1 znajdowała się w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy.

    Dwie pierwsze fotografie to dwa stacki jeden na kometę drugi na gwiazdy połączone w jedno zdjęcie w Photoshopie. Kolejne dwie fotografie to już stack na kometę. 

Mgławica Miotła Wiedźmy (NGC 6960)

      Dawno temu, dokładnie 10 tysięcy lat temu na niebie nagle pojawiło się światło, które po paru tygodniach zgasło. Dzisiaj wiemy że tym światłem był wybuch gwiazdy po której pozostał ten oto fragment mgławicy. Miotła Wiedźmy bo o niej mowa to pozostałość po supernowej w konstelacji Łabędzia. Jest to tylko część większej mgławicy określanej jako Pętla Łabędzia. NGC 6960 jest jej zachodnią częścią. Znajduje się 1400 lat świetlnych od nas i rozciąga się na 35 lat świetlnych.

Mgławica Hantle - M27

   Messier M27, czyli mgławica planetarna znajdująca się w gwiazdozbiorze Liska. Odległa od Ziemi o 1,25 tys. lat świetlnych. Jej jasność pozorna to 7,5 mag.

   Jest to pierwsze w miarę udane zdjęcie jakie zrobiłem używając guidingu. Wcześniejsze próby nie wyszły najlepiej. W tym przypadku trochę mało materiału zebrałem, ale może przy kolejnej próbie uda się więcej klatek dopalić.

Słońce w maju

      Postem tym chciałbym zapoczątkować nowy dział poświęcony najbliższej nam gwieździe. Dział ten to Obserwacje Słońca. Będę w nim prezentował zdjęcia Słońca wraz z opisem tego co w danej chwili się na nim dzieje. Nie jestem ekspertem w dziedzinie badania aktywności Słońca, dlatego na początku mogą zdarzyć się jakieś błędy w opisie. Oczywiście będę starał się ich unikać ale jak mawiał Seneka Starszy "Mylić się jest rzeczą ludzką". Na początek Słońce z 1 maja 2014 roku. Kolejne aktualizacje będą pojawiać się w dziale Obserwacje Słońca. Czas pokaże czy projekt będzie się rozwijał i czy wystarczy mi chęci na regularne fotografie i opisy Słońca.

Godzina na Marsie

      Ponieważ Mars jest aktualnie w opozycji to nie darowałbym sobie gdybym w niego nie wycelował teleskopem. Efekty tego strzału przedstawiam w postaci animacji i zdjęć. Animacja złożona jest z 10 zdjęć. Tylko 10 bo uznałem że reszta jest kiepskiej jakości i nie warta publikacji. Animacja pokazuje ruch obrotowy Marsa w przeciągu godziny od 23 do 24. Aviki nagrywałem po 2 minuty przy różnych parametrach nagrywania. Dlatego łapałem od 1300 do 6500 klatek na avik.

Jowisz i tranzyt Europy

     Kolejny tranzyt jednego z galileuszowych księżyców jaki miał miejsce 13.03.2014. Tym razem jest to tranzyt skutego lodem księżyca o nazwie Europa. Niestety bez cienia, może następnym razem uda się zarejestrować cały tranzyt. Jak widać na animacji i zdjęciach seeing pogarszał się z każdym avikiem, takie to już uroki naszego klimatu. 

     Animacja składa się z 47 zdjęć. Aviki nagrywałem po 80 s z minutowymi przerwami. Czas rejestracji zjawiska od 20.20 do 22.40. W przypadku drugiej animacji zastosowałem agresywniejsza obróbkę.

 Animacja 1 - Jowisz tranzyt Europy

Saturn, władca pierścieni Układu Słonecznego

       Najwspanialsze pierścienie w Układzie Słonecznym. Znajdujące się tylko 1 277 127 152 km od Ziemi ;) Rozciągają się na szerokość prawie 400 000 km. Czyli mnie więcej jak odległość z Ziemi do Księżyca. A ich grubość w niektórych miejscach nie przekracza kilkudziesięciu metrów. Składają się z miliardów lodowych i skalistych cząstek. Najlepiej widoczne pierścienie z Ziemi zostały oznaczone literami alfabetu łacińskiego. I tak od wewnątrz mamy kolejno D, C, B, A, F. Na zdjęciach dobrze są widoczne pierścienie B i A. Pomiędzy nimi znajduje się przerwa Cassiniego o szerokości 4800 km.

    Poniższe zdjęcia to suma stacków z 14 avików. Na avik przypadało średnio 2600 klatek, a całość rejestrowałem 45 minut. Warunki nie były najlepsze mgła, planeta nisko nad horyzontem to nie pomagało w zebraniu dobrego materiału. Mimo wszystko końcowy efekt może nie powalający ale zadowalający.

Messier 13 czyli gromada kulista w Herkulesie

     Najjaśniejsza z gromad kulistych na niebie północnym o jasności 5,8mag. W bardzo dobrych warunkach widoczna gołym okiem. Znajduje się w gwiazdozbiorze Herkulesa. Ma średnicę 140 lat świetlnych i położona jest od nas o 25,1 tys. lat świetlnych. Liczba gwiazd w tej gromadzie to około 100 tys. Na zdjęciu widoczna jest też galaktyka NGC 6207 i trochę słabiej widoczna galaktyka IC 4617 (bliżej gromady po lewej stronie). Galaktyka NGC 6207 jest galaktyką spiralną leżącą 64 mln lat świetlnych od Ziemi.

     W porównaniu z pierwszym zdjęciem jakie popełniłem na tej gromadzie to nie ma co porównywać (link). Skok jakości dobrze widoczny ;)

Jowisz - tranzyt Io, Ganimedesa i WCP (animacja)

        Długo nie publikowałem zdjęć Jowisza (ostatnio w styczniu) więc przyszła pora to nadrobić w postaci 111 zdjęć. Tym razem prezentuje widowiskowe zjawisko na Jowiszu, które miało miejsce 9 marca 2014 roku. Mowa tu o podwójnym tranzycie, czyli przejściu przez tarczę Jowisza jego księżyców. Dla obserwatora z Ziemi zjawisko to wygląda tak jak na poniższych zdjęciach. Najpierw na tarczę planety wchodzi jeden z księżyców, a dopiero po pewnym czasie pojawia się jego cień. Pojawienie się cienia nieco później związane jest z kątem pod jakim w danym momencie położony jest Jowisz względem naszej planety. Oprócz dwóch widowiskowych cieni zarejestrował się także tranzyt Wielkiej Czerwonej Plamy. W moim przypadku Wielkiej Szarej Plamy ;). 

        Animacja tego zjawiska jest jak do tej pory największą animacją jaką zrobiłem. Czas rejestracji to ponad 3h od 19.20 do 22.35. Przez ten czas nakręciłem ponad 100 filmów. Do końcowej obróbki trafiło dokładnie 111 plików. Aviki były nagrywane bez odstępów. Pojedynczy stack to około 2400 klatek. Wszystko składałem w Autostakerze, a końcowe wyostrzanie odbyło się w Fitsworku.

Księżycowy Krajobraz - Gassendi, Mersenius

    Mersenius to krater uderzeniowy położony w południowo-zachodniej części Księżyca. Ma średnicę 83km i głębokość 2300m. We wnętrzu krateru znajduje się kilka mniejszych kraterów. Na wschód od Merseniusa znajduje się grupa rowów zwanych Rimae Mersenius. Ich długość to około 230km. 

     Krater Gassendi ma średnicę 110 km, a jego głębokość to 1900m. Wewnątrz krateru na odległości 130 km rozciąga się grupa rowów o nazwie Rimae Gassendi. Na północ od krateru przy jego krawędzi położony jest mniejszy krater Gassendi A. Razem te dwa kratery mogą w szczególności Panią przypominać pierścionek z brylantem. Krater Gassendi był rozważany jako miejsce lądowania podczas programu Apollo, ale nigdy nie został wybrany. Oba kratery najlepiej oglądać 3 dni po pierwszej kwadrze lub 2 dni po drugiej. Do obserwacji wystarczy lornetka.

Unboxing zestawu do guidingu

    Po długim zastanawianiu się w końcu wybrałem zestaw do guidowania. Mam nadzieje że dokonałem dobrego wyboru i teraz moje fotografie DS wejdą na wyższy poziom. Cały sprzęt zakupiłem w sklepie Astromarket.pl, wszystko zostało załatwione pomyślnie. Sprzęt bardzo dobrze zabezpieczony, dostawa w terminie. Tutaj specjalne podziękowania dla Pana Jacka z Astromarket.pl, który pomógł mi wybrać odpowiedni zestaw. 

Księżycowy Krajobraz - Archimedes, Hadley Rille

      Krater Archmiedes (L27) leży na wschodnim skraju Mare Imbrium. Jego średnica to 83 km, a głębokość 2150m. Archimedes jest największym kraterem na Mare Imbirum. Jego wnętrze zalane jest lawą. Na południe od krateru rozpościera się górzysty region Montes Archimedes o średnicy 163 km i najwyższym szczycie 2000m. Na wschód od Archimedesa leży krater Autolycus. Pomiędzy nimi 13 września 1959 roku rozbiła się radziecka sonda Łuna 2. Był to pierwszy statek, który osiągnął powierzchnię Księżyca.

     Hadley Rille (L66) jest to rów na powierzchni Księżyca o długości 80 km i głębokości do 400m. Gdy pierwszy raz fotografowałem ten obszar nie udało mi się go uwiecznić. Ponad rowem na wysokość 4800m wznosi się góra Hadley. W tym obszarze lądowała misja Apollo 15.

Księżycowy Krajobraz - Aristarchus, Prinz Rilles, Schroter's Valley, Aristarchus Plateau

       Tym razem przedstawiam płaskowyż Aristarchus Plateau na którym znajduję się kilka ciekawych struktur. Sam płaskowyż ma kształt zbliżony do prostokąta. Przy jego południowo-wschodniej krawędzi leży jeden z najjaśniejszych kraterów księżycowych - Aristarchus o średnicy 40 km i głębokości 3 km. Nazwa krateru pochodzi od greckiego astronoma Arystarcha z Samos. Tuż obok Aristarchusa leży Herodotus o średnicy 35 km i głębokości 1,4 km. Przy północno-zachodniej krawędzi płaskowyżu leży pasmo gór Montes Agricola o długości 141 km. Przez środek płaskowyżu na odcinku 168 km rozciąga się dolina Schroter's. Natomiast na wschód od płaskowyżu Aristarchus znajduje się krater Prinz o średnicy 48 km i głębokości 1 km. Tuż obok na północ od krateru Prinz znajduje się grupa kanałów Prinz Rilles w katalogu Lunar oznaczona jako L86. Wszystkie wymienione obiekty najlepiej oglądać 4 dni po pierwszej kwadrze lub 3 dni po drugiej kwadrze. Do obserwacji wystarczy 100 mm refraktor.

Księżycowy Krajobraz - Alpine Valley

      Alpine Valley to nic innego jak księżycowa dolina przecinająca pasmo górskie Montes Alpes. Rozciąga się na odległość 166  km, a jej maksymalna szerokość to 10 km. W katalogu Lunar oznaczona pod cyfrą 19. Najlepszy czas do obserwacji tej formacji to pierwsza kwadra lub 6 dni po pełni. Minimalny instrument jakim można ją oglądać to 100mm refraktor. Oprócz Alpine Valley na zdjęciu widać górę Mont Blanc o wysokości 3600m i pasmo górskie Montes Alpes o średnicy 250x50 km.

Planeta Mars (animacja)

      Kolejna planeta Układu Słonecznego dołącza do mojego albumu. Tym razem jest to Mars. Animację złożyłem z 21 zdjęć. Na każde zdjęcie składa się około 3500 klatek. Aviki nagrywałem po 120s bez odstępów. Czas rejestracji od 1 do 2 w nocy czyli godzinka. Pierwsza animacja to rozmiar oryginalny, druga powiększona z wykorzystaniem funkcji drizzle 3x.

 Animacja 1

 Animacja 2

A tak Mars wyglądał tego dnia na symulacji z programu Stellarium. Gdybym używał kolorowych filtrów efekt moich zdjęć byłby zapewne lepszy.

Saturn 2014 - sezon rozpoczęty

        Po długim oczekiwaniu mam w swojej kolekcji w miarę ładnie wyglądającego Saturna. Warto było czekać na niego do 3 w nocy. Oby następnym razem warunki były jeszcze lepsze to i zdjęcia powinny być ładniejsze. Z racji że pierwszy raz nagrywałem Saturna posiadanym zestawem trochę nie wiedziałem jak poprawnie zbierać materiał. Nie przypuszczałem że Saturn będzie tak ciemnym obiektem. Na te warunki jakie miałem 2 metrowa ogniskowa to było maksimum przy 3 metrowej  obraz był za ciemny. Niestety nie dane mi było długo zbierać materiał bo pojawiła się mgła, która skutecznie zakryła mi Saturna. Zdjęcia które prezentuje to 5 stacków połączonych w jedno zdjęcie, a jeden stack to około 1500 klatek przy FPS 30. Fotki składałem w Autostakerze, a końcowa obróbka w Fitsworku.

Supernowa SN2014J w Galaktyce M82

    Pierwsza supernowa która wpadła w mój obiektyw. Odkryta została przez astronoma Stevea J. Fosseya 21.01.2014. Jest to supernowa typu Ia, powstała w wyniku eksplozji białego karła w układzie podwójnym gwiazd. Jest to również jedna z najjaśniejszych i najbliżej położonych supernowych ostatnich lat. Maksymalna jasność jaką osiągnęła to około 10 mag, a znajduję się zaledwie 11,4 miliona lat świetlnych od nas. Ostatni raz obserwowałem ją na początku lutego przez refraktor 90/900 i była bez problemów widoczna. Oczywiście na zdjęciach wyszła dużo lepiej.

Koniunkcja Księżyca i Wenus 26.02.2014

       Moja pierwsza koniunkcja zarejestrowana przy użyciu teleskopu :) Mogło być lepiej ale śpieszyłem się żeby zdążyć do pracy dlatego użyłem refraktora 90/910, a nie MN190/1000. Druga fotka została wykonana dokładnie o 4.56 kiedy Księżyc i Wenus wyłaniały się dopiero zza koron drzew. Po odczekaniu około 20 minut miałem już idealny widok na koniunkcję. Ostanie zdjęcie zrobiłem o 5.26 czyli 4 minuty przed maksymalnym zbliżeniem obu ciał niebieskich. Póżniej pozostało mi podziwianie z samochodu Księżyca i Wenus. 

Plejady i planetoida Ate

       Długo czekałem na dobrą pogodę, ale jak już wystawiłem sprzęt to spotkała mnie miła niespodzianka w postaci małego ciała niebieskiego. Jak zbierałem materiał nie zauważyłem tej asteroidy. Dopiero po złożeniu zdjęć zobaczyłem małą kreseczkę w prawym dolnym rogu. Na animacji złożonej z dwóch zdjęć lepiej widać ruch tej planetoidy. Pierwsza fotka zrobiona o 19.30 druga 20.33. Tą kreseczką i kropeczką jest planetoida Ate. Niestety odkrytą ją w 1870 więc nie byłem pierwszy który ją zobaczył ;) Asteroida ta okrąża Słońce w ciągu 4 lat i 65 dni, znajduje się w pasie głównym planetoid. Przemieszcza się ze średnią prędkością 18,45 km/s, a jej średnica to 135km. Jej jasność oceniłbym na 10 mag. 

        Natomiast na głównym planie widzimy jasną gromadę otwartą popularnie zwaną Plejadami w katalogu Messiera oznaczona jako M45. Gromada ta znajduje się w gwiazdozbiorze Byka i odległa jest od Ziemi o 440 lat świetlnych. Bez problemów widoczna gołym okiem, przypominająca miniaturę Wielkiej Niedźwiedzicy. Otoczona jest piękną niebieską mgławicą widoczną tylko na zdjęciach, zresztą jak wiele cudów nocnego nieba. Zawiera kilkaset gwiazd na zdjęciu zaznaczyłem najjaśniejsze z nich. W większości są to błękitne olbrzymy typu B o jasności od 3 do 6 mag.  

Animacja ruchu planetoidy Ate na tle gwiazd

A pod linkiem znajdziecie zdjęcie w większej rozdzielczości

Drugi strzał w Mgławicę Oriona

      Drugie podejście do najładniejszego obiektu zimowego nieba. W porównaniu z poprzednim zdjęciem (link) widać poprawe co do kadru :) Jeśli chodzi o inne aspekty to zależy to już od każdego odbiorcy indywidualnie. Jednym bardziej do gustu przypadnie pierwsze zdjęcie innym druga fotka. Mi bardziej podoba się ta prezentowana w tym poście, choć to jeszcze nie jest to czego oczekuje po sobie.

Galaktyka Trójkąta - M33

    Galaktyka spiralna leżąca w gwiazdozbiorze trójkąta. Po Galaktyce Andromedy druga najjaśniejsza galaktyka nocnego nieba. Jej jasność to około 5,7 mag. Przy bardzo dobrych warunkach widoczna gołym okiem. Średnica galaktyki to 60000 lat świetlnych, znajduje się jakieś 2,9 miliona lat świetlnych od Ziemi. W katalogu Messiera oznaczona jako M33 lub NGC 598.

Faza Księżyca - wiek 2 dni (światło popielate)

     Księżyc 2 dni po nowiu, oświetlony w 7,2%. Na drugim zdjęciu widać światło popielate Księżyca. Jest to światło odbite od Ziemi, które oświetla nocna część Księżyca. Zjawisko najlepiej widoczne pare dni po nowiu, kiedy Księżyc jest w fazie sierpa.

Mgławica Kraba - M1

      Mgławica w gwiazdozbiorze Byka, oznaczona w katalogu Messiera jako M1 lub NGC 1952. Jest skojarzona z supernową, którą obserwowali chińscy oraz arabscy astronomowie w 1054 roku. My po tym wybuchu obserwujemy dzisiaj mgławicę. W jej środku znajduje się pulsar obracający się wokół własnej osi 30 razy na sekundę, emitujący promieniowanie w zakresie od fal gamma do radiowych. Jasność mgławicy to około 8,4 mag więc do jej obserwacji potrzebny jest teleskop. Została odkryta przez Johna Bevisa w 1731 i ponownie odkryta przez Charlesa Messiera 28 sierpnia 1758 roku. Wtedy też Messier postanowił skatalogować podobne obiekty do Kraba żeby nie mylić ich z kometami. Tak powstał znany wszystkim astronomom katalog Messiera, a Mgławica Kraba dostała w nim oznaczenie M1.